34- بالاخره یک روز از این جهان به?سوى جهان ابدى خواهیم رفت بنابراین ما باید ذخیره?اى براى آن عالم داشته باشیم و راهش این است که فکر کنیم از کجا آمده?ایم و در کجا هستیم و به?کجا خواهیم رفت. گذشتگان ما چگونه بوده?اند، آنها افسانه شده?اند و روزى هم ما افسانه خواهیم شد. این چه?زندگى است که انسان بدون خدا و یاد خدا زندگى کند. (و لا تبع آخرتک بدنیاک)؛ آخرت خود را به دنیا مفروش. دنیا ارزش ندارد که ارزش?هاى اخروى را فداى آن بکند (ودع القول فى ما لا تعرف)؛ آنچه را نمى?دانى نگو. این خیلى مهم است که انسان زبانش را کنترل کند و مسائلى را که نمى?داند نگوید. (و الخطاب فى ما لم تکلف و أمسک عن طریق إذا خفت ضلالته)؛ دنبال آن راه?هایى که خطرناک است نرو. انبیا به ما دستور داده?اند که دنبال علم بروید و اگر جایى دیدید خطرناک است توقف کنید. به لقمان گفتند: حکمت از که آموختى؟ گفت: از نابینایان که تا جاى پایى نبینند پاى نگذارند. انسان در مسائلى زندگى باید با احتیاط رفتار کند و در جایى که علم دارد رفتار کند. (و امر بالمعروف و تکن من أهله)؛ امر به?معروف کن و خودت هم اهلش باش. (و أنکر المنکر بیدک و لسانک و باین من فعله بجهدک)؛ از کسانى که منکرات انجام مى?دهند کنار بکش حتى?الامکان با تمام قدرت با منکرات مبارزه کن. (و جاهد فى?اللَّه حق جهاده و لا تأخذک فى?اللَّه لومة لائم)؛ سرزنش سرزنش کنندگان شما را از پا درنیاورد. (و خض الغمرات للحق حیث کان)؛ هر جا حق هست بر. (و تفقّه فى?الدین)؛ در دین تفقّه کن، تفقه و بصیرت در دین مهم است. حالا چه معارف باشد چه احکام و اخلاق و غیر آن. (و عوّد نفسک بالتصبّر على المکروه)؛ عادت به صبر بر مکروهات کن. (و نعم الخفلق التصبر فى?الحقّ)؛ بهترین خوى?ها بردبارى در طریق حق است. (و ألجى?ء نفسک فى الأمور کلّها إلى إلهک)؛ در همه حالات به خداى خودت پناه ببر. همه و مخصوصاً نسل جوان راهى جز پناه بردن به خدا ندارند و همه مشکلاتشان رابه خداى تعالى عرضه کنند که او قدرت بر همه چیز دارد و همه قدرت و علم و توانایى و حکمت مال خداست. (فإنّک تلجئها إلى کهف حریز و مانع عزیز)؛ همانا تو نفست را به پناهگاهى محکم و نفوذناپذیر سپرده?اى. پناهگاه محکم خداست (و أخلص فى المسألة لربک)؛ سؤالات و نیت خود را از خدا خالص کن (فإنّ بیده العطاء و الحرمان)؛ همه چیز به?دست خداست. (و أکثر الإستخاره)؛ زیاد استخاره کن. یعنى زیاد از خدا طلب خیر کن. (و تفهّم وصیتى و لا تذهبنّ عنها صفحاً)؛ روى خود را به این طرف و آن طرف نگردان. (فإنّ خیر القول ما نفع و اعلم لا خیر فى علم لاینفع)؛ بهترین سخن?ها، سخنى است که در آن سودى باشد و بدان علمى که نفع ندارد خیر هم ندارد (و لا ینتفع بعلم لا یحقّ تعلمه)؛ و از علمى که آموختن آن شایسته نیست سودى حاصل نمى?شود.
35- آقایان ما اگر نماز گزار باشیم همه کارهامون درست می شه نماز گزار نیستیم نماز خوانیم ما در عمرمان یک سجده نکردیم چرا تعارف می کنیم من که صد خروار تکبر دارم من سجده کردم سجده اوج نماز است یک ذره تکبر می گذارد بماند. خدایا به آبروی نماز گزاران عالم ما را جزو نماز گزاران قرار بده
